Volkstrauertag
14 november was ik samen met mijn lief aanwezig bij de ceremonie van volkstrauertag in Donsbrüggen. Het is een nationale herdenkingsdag in Duitsland. Op deze dag worden alle doden herdacht die omkwamen in gewapende conflicten of als slachtoffer van gewelddadige oppressie.
(bron: Wikipedia)
Een van de spreeksters was Brigitte, ze raakte me met een gedicht van Hanns-Dieter Hüsch.
Na de ceremonie hadden we een mooie ontmoeting. We spraken over hoe voelbaar schuld en schaamte nog leeft. Wat dat met zich meebrengt generaties lang. Hoe terughoudend, stellig en angstig dat een mens kan maken.
Ze sprak zich uit over hoe wij Nederlanders zo open, licht en sprankelend kunnen zijn. Dat ze dat terugzag in hoe wij kleur en kleding dragen. Jullie maken verbinding en zijn zichtbaar…Daar hou ik van zegt ze.
'Wij' zijn meer behoudend, onopvallend en lopen op veel dingen achter. We durven minder zichtbaar te zijn zegt ze. En ik hoor haar verlangen erin doorklinken.
Hoe kun je jezelf toestaan te ZIJN met alles wat er is. Met wat achter jou ligt, waar je geen schuld aan hebt. Mogen we uitreiken en ons verzoenen om zonder schaamte in vrijheid te leven?
We moeten blijven uitreiken...want onder aan de streep wil een ieder gezien, gehoord, erkent en geliefd zijn. Alleen dan kun je werkelijk vrij zijn.
Het ontroert me, deze vrouw en ons gesprek. Ik vertel haar over De Toekomst van een Verleden en dat dit precies is waar ons project over gaat. Uitreiken en bouwen aan een brug van vrede vrijheid en verzoening. Ik hoop zo dat ik haar mag verwelkomen in april
Bianca van Dreumel
Reactie plaatsen
Reacties